De laatste jaren worden verschillende termen je om de oren gegooid en wordt je al snel in een hokje geplaatst. Volgens de laatste berichten heb ik bijna alle termen van hsp, add, depressie, ptss al bestempeld gekregen. Maar klopt dit ook wel? Is dit in werkelijkheid wel nodig? Natuurlijk zegt het veel over een persoon, en kan je er ongeveer uithalen hoe een persoon in elkaar steekt. Maar uit ervaring weet ik dat je nooit altijd datgene bent, wat men jou tracht te doen geloven. Het is een trend geworden, en deze trend werkt niet altijd ten goede. Ik zal zeggen waarom… Het is natuurlijk een gegeven dat iedereen wel ergens mee kampt. Is het niet adhd, dan is het wel een persoonlijkheidsstoornis of een depressie.
Als mensen op deze wijze een diagnose krijgen, gaat men er zich al heel snel mee identificeren. Je gaat die rol op je nemen, want je hebt immers die diagnose gekregen. Het klinkt natuurlijk wel heel kort door de bocht wat ik nu zeg, maar ik zal het verder uitleggen. Al deze diagnoses vertellen dat er iets mis is met jou, en het \’schijnen\’ allemaal negatieve diagnoses te zijn. Mede omdat we ons zo niet willen voelen en niet anders willen zijn. We willen allemaal gezond zijn, en geen speciale behandeling ondervinden. De stempel op zichzelf is al niet leuk om te krijgen. Het kan je uit je balans halen, en je onwaardig laten voelen.
Maar wat nou als ik zeg dat al die dingen niet negatief zijn en het juist iets moois is? Maar dat de maatschappij van tegenwoordig het ernaar maakt dat er iets mis is met jou? Wat nou als de maatschappij moet veranderen, omdat er namelijk steeds meer mensen met dezelfde diagnoses bij de hulpverleners komen. Wat nou als wij de weg plavijen voor wat en wie er nog komen gaan? Wat nou als het oude systeem en denkwijzen niet meer werken in deze wereld die o zo snel aan het veranderen is? Wat nou als wij degene zijn die de maatschappij of de wereld veranderen? Want wat willen al die diagnoses nou werkelijk zeggen? Wat hebben ze allemaal met elkaar gemeen? Het heeft allemaal te maken met je gevoelens uitten en die dingen uit te spreken wat je wilt uitspreken en die dingen te doen die jou je hart doen volgen?
Het hoeft allemaal niet zo moeilijk te zijn, alleen maar de dingen vanuit een ander perspectief te bekijken. Niet meer door de ogen van de maatschappij, door wat de maatschappij jou verteld heeft. Maar door te luisteren naar je hart en te kijken wat er werkelijk aan de hand is. Weer met je gevoel te luisteren naar wat er echt gaande is en wat iedereen met die zogezegde diagnose nou probeert te vertellen. Wanneer worden we wakker voor alles wat er om ons heen gaande is en wanneer gaan we weer terug naar ons gevoel en echt luisteren naar wat die te zeggen heeft? Waarom volgen we blindelings wat de instellingen en dergelijke ons vertellen, en gaan we niet zelf op onderzoek uit? Ons lichaam en ons hart weet het allemaal al, het is aan ons om weer te luisteren.
Namaste