In een tijd waarin men vooral in het hoofd leeft en niet in het hart is het moeilijk om echte verbindingen te maken. Opgelegde regels, zelfprojecties, verwachtingen en ego zorgen ervoor dat je niet echt vanuit je hart leeft en vanuit jou ware kern. Men probeert dan met elk mogelijke manier zijn ware gevoelens te ontkennen, dan wel te vermijden en niet echt te voelen. Allerlei afleidingsmanoeuvres worden gemaakt, om maar niet daadwerkelijk in het gevoel terug te komen en werkelijk te voelen wat er aan de hand is. Welke stukken er naar boven komen en wat er daadwerkelijk ook echt pijn doet.
Vooral ook de stukken die nog verdriet vasthouden, die wachten om geheeld te kunnen worden. Waarom is het zo moeilijk om die stukken los te laten? Waarom willen we het zo met alle geweld vasthouden? Terwijl het vasthouden juist ervoor zorgt dat het erger wordt en blijft. En als je erdoorheen gaat, je daarna een zucht van verlichting kunt en zult voelen. Iets waar je al een hele tijd zo naar verlangt hebt. Het leven gaat niet altijd over rozen, maar door de weerstand maak je het dan zelf moeilijker dan het is.
Afwijzing
Ergens is er iets in jou zelf wat je afwijst, omdat je niet naar dat gevoel durft te kijken. Omdat jij jezelf niet toe durft te laten met alles wat je voelt en alles gewoon toelaat er te zijn. En zolang jij dit niet toe durft te laten, zal jou buitenwereld er altijd zijn om datgene terug te spiegelen naar jou wat jij niet wilt zien. De buitenwereld zal jou continu blijven afwijzen, als jij jezelf afwijst. Want waarom zou de buitenwereld jou wel accepteren als jij dat zelf niet eens doet. Jij mag gaan inzien dat jij er wel degelijk toe doet en dat jij wel degelijk iets te zeggen en te voelen heb.
Dat jij een persoon bent die op zichzelf staat, met een eigen mening en dat het allemaal oké is. Jij mag een mening hebben, want ook jij bent het waard om aan te horen. Wat wijs jij zo in jezelf af, dat je bang bent gehoord te worden? Waarom zou jouw mening er niet toe doen? Wie zegt dat jij niet boeiend genoeg bent om gehoord te worden? Ga dit eens terugkoppelen naar jezelf toe en vraag jezelf af waar jij jezelf niet boeiend genoeg vind, en waarom jij vind dat jouw mening niet belangrijk is?
Stoppen met pleasen
Hou op met je aan te passen aan wat iedereen om je heen van jou wilt of verwacht en hou op met de lat zo hoog te leggen. Het is het allemaal niet waard! Het wordt tijd dat jij jezelf op de eerste plaats gaat zetten en jezelf ook als de hoofdrolspeler in deze wereld gaat zien. De hoofdrolspeler die alles doet en kan wat zijn of haar hartje begeert, zonder de invloeden van buitenaf. Zonder de meningen van anderen, want men heeft toch altijd een mening. Je hebt jezelf lang genoeg aangepast aan de buitenwereld en binnenwereld, en nu wordt het tijd dat je gaat luisteren naar de verlangens van je ziel.
Dat jij weer je hart gaat volgen en je door niets en niemand meer laat leiden, manipuleren of beïnvloeden. Iedereen probeert jou te vormen en/of te houden in een bepaalde rol die schikt voor hun. Omdat mensen maar moeilijk uit hun eigen comfortzone willen en kunnen komen. Dus willen ze alles en iedereen om hun heen vormen naar hun idee en verwachtingen. Ergens vertrouw jij jezelf ook niet om voor jezelf uit te komen, en jou eigen rol te bepalen. Maar nu is de tijd gekomen om te kiezen voor jezelf, en ten alle tijden naar jezelf te luisteren.
Laat verwachtingen los
Laat verwachtingen naar jezelf los en probeer ook de verwachtingen van andere te laten voor wat ze zijn. Je kan nooit aan iedereen zijn of haar verwachtingen voldoen, en je kan een ander niet gelukkig maken. Als je empathisch bent, ben je zo gewend om jezelf aan te passen aan de verwachtingen van een ander, omdat je altijd maar bezig bent om een ander gelukkig te maken. Maar je kan een ander niet gelukkig maken, je kan alleen jezelf gelukkig maken. Het wordt tijd dat iedereen weer verantwoordelijk wordt voor zijn eigen geluk, voor jezelf en met jezelf gelukkig zijn. Heb ook geen verwachtingen naar andere toe, want ook dit zal jou uitputten en zal ervoor zorgen dat jij jezelf volledig kwijt zal raken. Dit zal ervoor zorgen dat jij niet voor jezelf kan kiezen en niet doet wat werkelijk goed is voor jou. Het hoeft allemaal niet zo geforceerd en volgens bepaalde regels. Regels die wij zelf opgemaakt hebben, want ergens geloven wij nog in geven en nemen. Dat is dualiteit en vanuit dualiteit komen verwachtingen.
Maar als we nou eens meer vanuit de flow van het leven gaan leven, en wel zien wat er op ons pad komt. En alles per moment bekijken en beleven, zonder er een oordeel over te hebben of zonder onszelf aan te passen, af te straffen of weg te cijferen. Als we alles in het leven nou eens gaan zien als richtingaanwijzers die ons de weg terug naar onszelf wijzen, maar dat we wel de lessen willen zien en ondergaan. Dat we ten alle tijden voor onszelf durven te kiezen, en onszelf daarin niet veroordelen. Dat we leren van onszelf te gaan houden en onszelf te accepteren, iets wat we al veel langer hadden mogen doen. Dat we het licht in onszelf zien, dat licht wat zo graag wilt schijnen. Want iedereen heeft zo een licht, en iedereen schijnt op zijn of haar manier. Er is geen licht die beter, mooier of helderder is, want alles en iedereen heeft zijn of haar bijdrage. Je mag het alleen zelf leren zien, door weer terug te komen bij jezelf, voor jezelf!
Namaste