Vaak genoeg loop ik met mezelf tegen de lamp aan. Ik val weer terug in oude patronen en oordelen over mezelf. Ik raak gefrustreerd als de dingen niet gaan zoals ik denk dat ze moeten gaan. Ik wil ergens nog controle houden, maar weet soms niet eens waar ik controle over wil houden. Gebeurtenissen die in mijn leven weer alles omgooien, en ik weer voor mijn gevoel terug bij af ben. Elke keer ga ik een laag dieper, maar als ik erin zit besef ik dat niet. Ik ben alles aan het overanalyseren, en de grootste criticus in het geheel ben ik zelf. Scenario’s die je weer afspeelt in je hoofd en hoe je het anders kan of had moeten doen. Twijfelen aan alles in het leven en je doel even helemaal kwijt zijn. Niet weten wat de volgende stap is die je moet nemen, en ergens voor je gevoel ronddobbert. Wat wil ik nou? Waar gaat het allemaal naartoe? Ik doe ook maar wat, en nooit is het goed genoeg. Waarom houd mijn ego mij soms zo gevangen en laat ik het ook toe? Waar komt dat passieve gedrag van, dat als ik het allemaal niet meer weet er vervolgens ook helemaal niks uitkomt. Ik wil aan de slag, maar hoe en wat? Ik wil mensen helpen, ik wil meer doen, ik wil meer betekenen. Het begint bij mezelf, dat weet ik. Maar als ik het allemaal gewoon even niet weet, wat dan? Die momenten van stilstand wordt ik gek van mezelf en kan ik maar moeilijk accepteren dat dit op dit moment mijn realiteit is. Ik kan maar niet beseffen dat het ene moment ik vol met inspiratie zit, en het andere moment er overal een blokkade op zit. Waarom is dit? Ik wil zo graag iets doen…ik wil iets betekenen…ik wil…
Mijn donkere delen
Ik heb net als iedereen donkere delen, en mijn gedachtes en patronen die hierboven beschreven staan, zijn er een aantal van. Ik kan dat stuk van mezelf zo moeilijk accepteren en omarmen. Ik heb het gevoel dat het leven soms aan mij voorbij gaat, en ik iets moet doen om vooruit te komen. Maar als je het gewoon even niet weet? Wat dan? Ja we mogen ook deze momenten tot ons nemen, accepteren, en toelaten. Ik had laatst een ayahuasca gedaan, mijn tweede was dit. Ik had na de eerste gezegd het nooit meer te doen, want ik werd erna 3 maanden depressief. Mijn intentie was toen loslaten, en ik heb gekregen wat ik wilde. Dit keer wat mijn intentie liefde, liefde voor mezelf, eigenwaarde. Ik dacht ‘liefde’ is zo een hoge frequentie, daar kan ik niet mis mee gaan. Maar ook hier gaat het erom dat je alles in jezelf leert accepteren, en dus ook het stuk waar ik nu in zit. De buitenwereld creëert de laatste tijd bepaalde situaties, waardoor ik steeds meer gedwongen wordt om naar mezelf te kijken. Juist die donkere delen in mezelf die ik niet wil accepteren te omarmen en te erkennen. Het is allemaal niet makkelijk, en dat heb ik ook nooit gezegd. Ik probeer met mijn blogs mensen zo positief mogelijk te stimuleren, helpen, triggeren. Maar ik loop tegen dezelfde issues aan, en moet vaak genoeg nog mijn eigen blogs terug lezen. Ik probeer altijd zo authentiek mogelijk te blijven voor iedereen, maar ik struggle net zo met mezelf. Het herprogrammeren van jezelf, gaat helaas niet vanzelf. Je moet keer op keer weer terug gaan naar jezelf om de antwoorden te vinden. Telkens weer kijken naar jezelf en van perspectief veranderen. En geloof me als ik zeg dat er miljoenen perspectieven zijn, het is alleen aan ons om de multidimensionaliteit van alles in te zien. Om onszelf uit ons lineaire denken te halen en die oude programmeringen te doorbreken. Het is aan ons om al die oude programma’s te herprogrammeren, en die nieuwe programma’s ook niet vast te zetten. Want niks staat vast, en alles is vloeiend (in de flow).
Oordelen
We zijn in een tijd gekomen waarin we de oordelen over alles los mogen laten, en open gaan staan voor alles wat zich aandient. Negatief en positief, wat in feite ook alleen maar labels zijn. Alles is gelabeld en vastgezet, door de kennis en woorden die wij geleerd hebben. Maar eigenlijk is onze taal heel beperkt, en kunnen we lang niet alles uitdragen van wat er nog meer is en bestaat. We hebben een gefixeerde mentaliteit waar we uit mogen komen, en we mogen leren in het leven te staan als observeerder. Niet meer of minder, gewoon alles observeren zoals het is…zonder oordeel. Oordelen zijn de moeilijkste programma’s om op te lossen, want oordeel hebben we allemaal. Maar de grootste oordelen zitten in onszelf, en die komt vanuit opvoeding, maatschappij, ervaringen en vorige levens. Het zijn die programmeringen en conditioneringen die zo vast geankerd zitten in ons systeem, dat het voor ons een behoorlijke taak is om alles los te laten en/ of te herprogrammeren. Alles is laag op laag opgebouwd, en mag nu laag op laag weer afgebouwd. Het begint altijd bij jezelf en het oordeel die jij op jezelf hebt. Hoe jij in het leven staat, en hoeveel jij jezelf waard vindt. Of jij jezelf wel volledig accepteert en toelaat jezelf in elke vorm te laten ‘zijn’ zoals je bent….zonder enig oordeel. Dit is misschien wel het moeilijkste wat er is, want volledige zelfacceptatie hebben we niet geleerd. We zijn juist aangeleerd om op een bepaalde manier te zijn, handelen, doen etc. We staan in de babyschoenen, om opnieuw te leren en een nieuwe vorm van ‘zijn’ te belichamen. De belichaming van ons hele zijn, in al onze processen en vormen. Het proces van belichaming van alle aspecten in jou, is misschien wel een proces van geduld hebben. Het heeft heel veel geduld nodig en tijd en vertrouwen in het proces. Weet dat het zal gebeuren, en vertrouw erop dat alles gaat zoals het moet gaan. Je bent op het juiste pad, ik ben op het juiste pad. We zitten allemaal op het juiste pad, alleen mogen we weer geloven in onszelf en het proces en het pad dat we bewandelen.
Illusies
De wereld is een illusie, de waarheid is een illusie, perfectie is een illusie.. Het is aan ons om de illusies te doorbreken, te veranderen en te zien voor wat het is. We leven in illusies, en zien het als waarheid, dit creëert weer dualiteit en afgescheidenheid. Maar als we de illusies zien voor wat ze zijn, dan kan ons perspectief veranderen, waardoor onze hele wereld veranderd. Ons hele denken veranderd, en onze staat van zijn. Het universum waar wij in leven en wat we naar buiten projecteren veranderd, want ergens in ons is er verandering plaats gevonden. Illusies zijn er om te doorbreken en om een andere visie te krijgen op de wereld. We mogen leren nog meer open-minded te worden en ons bewustzijn te vergroten. Anders in het leven te staan, en onze geloofsovertuigingen te veranderen. Mede door open te staan voor ‘alle’ mogelijkheden, en allerlei vormen van bestaan. Want zo komen we terecht in een circulair leven, die deuren voor ons opent. Ons een ander beeld geeft van onszelf, de wereld en het universum. De wereld heeft zoveel meer te bieden dan wat ons aangeleerd is. De mogelijkheden zijn onmiskenbaar groot, maar als we weer eens vast zitten in ons hoofd zien we dit niet. Ons hart volgen is nog altijd de beste manier om meer open te staan en te volgen waar onze ziel ons naartoe brengt. En wat onze ziel ons wilt leren, en ons wilt laten zien. Onze ziel is al verder dan ons bewustzijn en weet al waar we naartoe gaan. Het is alleen aan ons om te luisteren. In deze periode breken we los van vele illusies, die ons vasthouden in ons lineaire denken en doen. Het bewustzijn van ons lichaam wordt wakker, en het bewustzijn van ons hart wordt wakker. Het is nu aan ons om daar naar te handelen, want dit zijn de wegwijzers van ons leven hier op aarde. Zodra we weer meer gaan voelen wat ons lichaam ons wilt vertellen, en zodra we ons hart gaan volgen, zullen we steeds meer op ons pad komen. Het zal met vallen en opstaan gaan, en in het begin weet je niet eens hoe jij je hart moet volgen. Maar hoe bewuster je wordt…, hoe meer je de confrontatie met jezelf weet aan te gaan…, hoe meer je jouw stukken erkent…, hoe meer je door alle illusies breekt…, hoe meer je losbreekt van het lineaire denken. En daardoor stappen we weg uit de dualiteit van het leven en komen daardoor weer in contact/verbinding met elkaar, met de bron, met onze ziel en ons zielenpad.
Namaste