Soms kom je in situaties terecht die jou weer terugbrengen naar het verleden. Iets wat je misschien wel met alle pijn en moeite los heb proberen te laten, maar jou achteraf toch nog even in komt halen. Dit gebeurde bij mij, nadat ik een relatie beëindigd had en met heel veel schuld kwam te zitten, mijn ex was met de noorderzon vertrokken en liet mij achter met alle ellende en deurwaarders en wat daar nog meer bij kwam kijken. Ik herinner me nog dat ik zelfs dagen niet eens boodschappen kon doen, omdat ik geen geld had. En er waren weken tussen dat ik maar heel weinig at. De deurwaarders die aan de deur kwamen, en dat ik mezelf achter het gordijn verstopte en hopende dat ze snel weer weg gingen. Herhaaldelijk ellenlange brieven schrijven naar alle schuldeisers, en proberen de situatie uit te leggen. Maar weinig tot geen begrip bij veel instanties, iets wat er gruwelijk mis is in het systeem, is de humaniteit en medeleven. Na jaren ploeteren en gelukkig met hulp van mijn ouders ben ik er grotendeels uitgekomen. Niet zonder kleerscheuren want ik ben ook in een zware depressie gekomen, en in die tijd wilde ik ook zelfmoord plegen, omdat ik het allemaal niet meer zag zitten. Ik kwam toen aan de zware antidepressiva die mij letterlijk een kasplantje maakte, maar het had er wel voor gezorgd dat ik mezelf niet meer iets wilde aandoen. Die periode was ik erg zelfdestructief bezig, omdat ik het allemaal niet meer zag zitten. Ik heb toen 3 keer achter elkaar verschillende dierbaren gezien, die al aan de andere kant waren. Die mij probeerde te stimuleren om vol te houden en vertrouwen te hebben. Ik probeerde die periode ook mentaal te vluchten door drugs te gebruiken, totdat ik tegen de lamp aanliep en ziek werd. Er was een tumor in mijn hoofd geconstateerd en het was even alsof de wereld onder mijn voeten vandaan zakte. Ik weet het nog als de dag van gister dat ik de uitslag kreeg, toen ik ‘alleen’ naar de dokter ging. Dit raad ik niemand aan, want het kan behoorlijk hard aankomen als je het nieuws krijgt.
Maar ik geloof dat de dingen niet zonder reden gebeuren, want het had mij wakker geschud. Ik ging door een emotionele achtbaan en alle emoties die je kunt bedenken zijn de revue gepasseerd. Het heeft mij in ieder geval wel mijn leven doen omgooien, gezien ik vanaf dat moment bewuster werd van alles. Ik begon te sporten en gezonder te eten en alles eraan doen om mijn leven weer op de rails te krijgen en mijn lichaam weer gezond te krijgen. Onderweg belandde ik ook nog in het ziekenhuis omdat al mijn functies uit vielen, gezien mijn tumor in mijn hoofd zat en tegen mijn hypofyse aan drukte. Dit is de hormoonhuishouding die alles regelt en zorgt dat alles functioneert in jouw lichaam. En als dat uitvalt, dan beginnen er ook organen uit te vallen. Gelukkig ben ik goed geholpen in het ziekenhuis, maar mentaal was het ook wel een opdonder. Je komt jezelf goed tegen als je daar ligt. 7 jaar heeft het geduurd, maar ik ben nu stabiel en de tumor is ingekapseld. Ik zie mezelf niet meer als iemand die ziek is, maar iemand die heel veel geleerd heeft in die periode over alles en vooral mezelf.
Nu had ik mijn leven alweer aardig op de rails na al deze pittige tijden. En toen kwam ik met een burnout thuis te zitten, toen bleek dat er nog een schuld open stond die mijn ex op zich zou nemen. Eentje waar mijn naam ook ondertekend was. Dus kwamen de schuldeisers naar mij toe, gezien mijn ex niet meer betaalde. Geloof me als ik zeg dat we(mijn vader en ik) heel veel schulden weggewerkt hadden, en grotendeels is alles op mij verhaald. Maar dankzij de doorzettingsvermogen van mijn vader is het gelukt om deze te betalen en om hem destijds op te sporen om hem toch nog 2 schulden van de tientallen schulden te laten betalen. Niet wetende dat er eentje bij zat die ik ook ondertekend had .Deze schuld is al vaker niet betaald geweest bleek achteraf, want er was zelf een rechtszaak geweest waar niemand op kwam dagen.(omdat ik er niks van wist) En deze schuld is nog eens met 6000 euro proceskosten verhoogd. Dus je kan begrijpen dat je dan eeuwig blijft betalen. Vervolgens heeft mijn vader het geregeld dat we allebei hetzelfde bedrag maandelijks betaalde ter afbetaling, zodat we de komende 30 jaar de schuld met rente af konden betalen. Natuurlijk was ik het er niet mee eens, gezien de torenhoge schulden die ik al betaald had en alle ellende waar ik in had gezeten. Maar dit was de enige mogelijkheid.
Totdat ik dus met die bewuste burn out thuis kwam te zitten, mede door deze situatie en het werk wat me bij elkaar allemaal teveel werd. In deze periode liet mijn ex het betalen van de maandelijkse rekening ook afweten, kwamen we achter. We kwamen erachter dat dit al enkele maanden aan de gang was en ik wederom de enige was die aan het betalen was. Je kan wel een beetje begrijpen wat dit mentaal met een mens doet, en ik maar proberen de goede kanten te blijven inzien van hem en alles. Langzaam vreet het je op van binnen en functioneren gaat dan maar moeilijk. Door de burn out kwam ik in de ziektewet terecht en toen in de bijstand en toen moest ik nog die schuld betalen in mijn eentje, dus toen kwam de schuldhulp. Dit was een bittere pil, na alles wat ik al die jaren al had meegemaakt om al die vele schulden af te betalen. Je moet denken aan 2 hypotheken, persoonlijke leningen, creditcards, bankrekeningen die in het rood stonden, afbetalingen van meubels, computer etc. Achteraf had ik toen gelijk beter in de schuldhulp moeten gaan, maar achteraf weet je altijd beter.
Nu moest ik op mijn 39ste(ongeveer 10 jaar later) weer door hetzelfde heen en met zo weinig mogelijk geld leven. Ik heb me toch zo gevangen gevoeld, dat ik geen kant op kon. Ik kon niet verder met mijn leven en werd opgesloten in een mentale gevangenis. Ik ben in deze tijd in meerdere depressies teruggevallen en wist soms niet meer waarom ik alles nog deed. Had me meerdere malen afgevraagd waarom mij dit overkomen is, en voelde me een slachtoffer van alles. Ik had zoveel pech in mijn leven, waardoor ik ging twijfelen aan alles. Ik ben heel lang heel boos geweest en vond het moeilijk om hem te vergeven, maar heb dat op den duur wel gedaan. Natuurlijk komt er nog wel eens boosheid en vooral verdriet naar boven, maar ik weet dat dit er is om geheeld te worden. Natuurlijk besef ik dat elk verhaal 2 kanten heeft, maar dit is mijn kant. Ik ben nu 42 jaar en vandaag heb ik een heel dik boek mogen sluiten, want vandaag ben ik officieel uit de schuldhulp. Ik heb behoorlijk wat tranen gelaten, maar vanaf vandaag kan ik een nieuw leven beginnen. Een leven die schuldenvrij is, en een leven waarin ik mijn verleden volledig achter kan laten. Een verleden die zwaar is geweest, maar waar ik de nodige lessen uit heb mogen halen waar ik op mijn beurt weer dankbaar voor ben, hoe bitterzoet het ook is. Vandaag heb ik mijn vrijheid weer terug, en zal ik moedig mijn weg doorgaan met alle lessen geleerd. Het heeft mij gemaakt tot wat en wie ik nu ben en ik heb weer vertrouwen in de toekomst en dat deze voor mij ook weer rooskleurig zal zijn.
Namaste