Hoe kom je ooit de pijn van verlies te boven? Waarom doet dit zo intens veel pijn? Waarom overkomt het jou? Waarom is het zo oneerlijk? Hoe kan je van die pijn onthechten, als het zo diep zit? Wat als je niet meer die pijn wilt voelen? Hoe kom je dit ooit nog te boven? Het verlies van iets of iemand kan zo pijnlijk zijn dat je jouw wereld en alles eromheen niet meer helder kan zien. De emoties nemen de overhand en je valt in een diep gat, jezelf afvragende of je hier ooit nog uit kan komen. De beelden van het verleden en de momenten die je meegemaakt hebt, flitsen door je hoofd en het is op momenten nog snakken naar adem. De tranen blijven maar vloeien en er lijkt geen eind aan te komen, waardoor je leven een donkere rand kan krijgen.
Maar als je in het moment zit, dan zie je echt niet dat er licht is aan het einde van de tunnel. Waarom overkomt jou dit, waarom is het leven soms zo zwaar? Waarom? Het is allemaal moeilijk te verwerken en je vraagt je af hoe je verder moet, hoe je verder kan. Soms is alles zo oneerlijk. En soms is het zo zwaar om zo intens te voelen. Het verdriet overheerst je dagen en je bedenkt je dat je toekomst veranderd is, alles is veranderd. Waarom doet verliezen zoveel pijn, en waarom hechten we ons zo zwaar aan iets of iemand waarvan we weten dat het overgaat of dat we het kunnen verliezen? Helder denken gaat niet meer op zo een moment en het enige wat je ziet is het verlies, de pijn en het verdriet die ermee gepaard gaan.
Loslaten
Hoe laat je los als je er nog helemaal niet klaar voor was of bent? Hoe kom je verder zonder de liefde die je in overvloed kreeg en nu niet meer? Hoe wil je nu jou dagen nog vullen en hoe herpak je jezelf weer. Onbeschrijfelijke pijn snijd door je hart en ziel en je hoofd probeert van alles te beredeneren. Wie heeft verlies ooit verzonnen? Waarom gaat het niet makkelijker? Wat is de vreugde nog in alles? Loslaten is misschien wel het moeilijkste en zwaarste deel van het leven en gaat vaak ook onmogelijk veel pijn doen. Gepaard met het intense gevoel van verlies komt zoveel verdriet naar boven, en alle emoties schieten alle kanten op.
Loslaten is pijnlijk, loslaten is zwaar, loslaten is verdrietig, maar loslaten moet wel. Loslaten is een deel van het leven en hoort erbij, hoe graag we het ook niet willen voelen, zien of ervaren. Voor loslaten ben je nooit klaar, voor loslaten is geen speciale procedure. Loslaten is een proces waar je doorheen moet gaan, en die met de dag je weer een stukje meer heling en acceptatie geeft. Loslaten is accepteren, maar als je net in het proces zit is dat alles behalve mogelijk. Geen woorden die het goed praten, geen woorden die jou anders doen zien. Want de pijn is echt, het verdriet is echt en het verlies is echt.
Proces
Het heeft tijd nodig, heel veel tijd. En het enige wat je kan doen is de herinneringen koesteren, dankbaar zijn voor de tijd die je samen had en focus houden op de leuke dingen. Dat zal echt niet lukken in het begin en dat is ook oké, want het is een proces die stap voor stap gaat. Een proces die gewoon tijd nodig heeft om al die lagen door te gaan. Tijd om al die verschillende processen te ervaren, voelen en los te laten. Elke keer weer een beetje verder en bewuster en meer geheeld. Langzaamaan ga je weer vertrouwen krijgen in het leven en begrijp je het doel van loslaten. Je begint weer vreugde te voelen en met momenten val je ook weer terug.
Het is nou eenmaal zo. Je kan het onmogelijk uit de weg gaan. Laat het allemaal maar toe, het verdriet, de pijn, het verlies. Ertegen vechten om het niet te willen ervaren en voelen, maakt het proces alleen maar zwaarder. Je mag de pijn voelen, je mag het verdriet voelen, het mag er zijn. Jij mag er zijn! Dat is het proces van helen en het proces van leven. Want er komt een dag dat je alles een plek hebt gegeven, en tot die tijd is het belangrijk om lief te blijven voor jezelf en het proces waar je in zit. Er komen betere tijden aan, al zijn die nu nog niet zichtbaar.
Rouwproces in lagen
Het rouwproces gaat in lagen. Hoe cliché het voor sommige ook klinkt, maar met de tijd ga je beetje bij beetje helen en zal je jou leven weer oppakken. In het begin zal je misschien met het uur terugvallen, daarna wordt het dagelijks en dan wekelijks etc. Het ene moment gaat het beter dan het andere moment. Je kan ook terugvallen in een depressie, dit hoort er in sommige gevallen helaas bij. Het is in sommige gevallen zelfs beter om hulp te vragen, en daar is zeker niks mis mee. Want je kan ook zo vastzitten in je eigen onverwerkte emoties, waardoor het soms maar moeilijk is om positief tegen het leven aan te kijken.
Maar 1 ding is zeker, het leven gaat door. En of je het wilt of niet, je moet jezelf en je leven weer oppakken. Er voor jezelf zijn en beseffen dat dit proces onvermijdelijk is bij iedereen. Bewust blijven van de kracht en moed die diep in jou hart zit, om jezelf bij elkaar te rapen en het leven weer met open armen tegemoet te gaan. Proberen weer vertrouwen in het leven te krijgen, want het leven heeft ook zijn mooie kanten. Proberen te blijven focussen op het positieve in het leven, en alles wat positief is om jou heen. Leren dankbaar te zijn voor de momenten die je hebt gehad, maar ook nog hebt. Het leven gaat weer beter worden, als je erin gelooft. Maar geef jezelf ook de kans om het rouwproces toe te laten en niet uit de weg te gaan. Het verdriet te laten komen en gaan, zodat je weer ruimte maakt voor liefde, vreugde en geluk. Je hart te laten helen, waardoor hij weer open kan staan. Want na regen komt altijd zonneschijn, al zie je het nog niet zo. Blijf vertrouwen op het proces en de kracht in jezelf, want jij zal hier sterker uit komen. En misschien als de tijd daar is het een plekje kunnen geven.
Namaste