De sleutel naar geluk
Geluk is waar we allemaal zo hard naar streven, zodat we vergeten te leven in het NU! In dit moment en wat er zich NU aandient. We willen allemaal zo graag weer licht en lucht voelen, maar door de vertroebelingen kunnen we nou juist dat stuk niet meer aanraken. Diep begraven in ons onderbewustzijn, onder de lagen van verdriet en boosheid en frustratie door de ervaringen die het leven ons gebracht heeft. Het hoeft op een gegeven moment allemaal niet meer en je raakt alleen maar meer verwijderd van jezelf. En toch zit daar de sleutel die jou naar dat stukje geluk brengt waar jij zo naar verlangt. Niet buiten onszelf of via andere situaties of mensen.
We moeten nou juist die stukken van pijn en verdriet aanraken om onszelf weer te kunnen helen en terug te vinden, om dat stukje terug te geven waar we zo hard naar op zoek zijn. Waarom geven en gunnen we onszelf niet de tijd om door die processen heen te gaan en ons verdriet, eenzaamheid, verlies, boosheid, frustratie et cetera te voelen en toe te staan, door die confrontatie met die gevoelens aan te gaan. We zijn zo druk bezig met alles altijd wegduwen, want we willen onszelf niet rot voelen. We willen onszelf juist goed voelen, en daarom zullen we er alles aan doen om dat te ‘vinden’. Vinden door middel van de gaten op te vullen met spullen, relaties, werk en vluchtgedrag in computerspelletjes, uitgaan, tv/internet, sporten, gokken, eten, drank en drugs. Terwijl het juist andersom werkt.
Lessen
Het ware geluk is natuurlijk iets wat niet afhangt van een situatie of persoon, en dat wordt maar al te vaak gezegd. Alleen als je er niet klaar voor bent, zal die boodschap ook niet binnen komen bij je. Of als het niet duidelijk uitgelegd wordt, is het ook moeilijk te begrijpen. Kijk zoals ik het beschouw: het draait het erom dat we de pijnstukken die we zo graag wegduwen en tegen vechten proberen op te vullen met van alles aan de buitenkant (zoals personen,spullen en situaties die alleen maar tijdelijk zijn), juist weer moeten leren voelen. Echt voelen! Niet wegstoppen door opvulling van buitenaf, want dat werkt alleen maar tijdelijk. Maar als jij je daadwerkelijk rot voelt, jezelf echt even toestaat jezelf rot te voelen en te accepteren dat je die gevoelens hebt. En niet weer in de strijd te gaan met jezelf, omdat je juist die gevoelens niet wilt voelen. Het is de easy way out als je andere methodes gaat gebruiken. En daarbij past de term ook van “hardlopers zijn doodlopers”, want je wilt er snel doorheen om het niet te voelen.
Maar die vlieger gaat niet op, want het komt je altijd weer inhalen op dezelfde manier of soms nog zwaarder wat zich ook kan uiten in depressies of burn-outs. Als je die stukken van jezelf niet wilt ‘erkennen’, dan zal het alleen maar zwaarder gaan worden. Niemand wil zich rot voelen, dat is een feit! Maar is het niet zo dat het leven yin/yang mag zijn? Zwart/wit, pieken en dalen, geluk en verdriet… Iedereen wil alleen maar geluk, omdat geluk goed voelt en je geen zorgen hebt en alles vanzelf gaat, maar daar liggen de lessen niet. Want als je terugkijkt op je leven, dan zie je dat je het meeste geleerd hebt tijdens die moeilijke momenten. Dat je daardoor gegroeid bent en geleerd hebt welke paden je niet meer wilt bewandelen en op welk vlak je je het meest ontwikkeld hebt. Iets waar je later juist heel dankbaar voor bent of zal zijn. Bij die ervaringen zitten natuurlijk gevoelens die je erbij meegekregen hebt. Gevoelens van verdriet, pijn, boosheid, frustratie en noem maar op. Maar als mens zijn we geneigd weer gelijk door te gaan met leven en niet teveel stil te staan bij wat er gebeurd is, deels doordat we de pijn op dat moment niet aankunnen of niet willen voelen, maar ook deels omdat we weer gewoon gelukkig willen zijn.
Voelen
Maar eigenlijk ben je dan al die tijd al die gevoelens die je hebt aan het wegstoppen, en je ‘erkent’ die stukken van jezelf niet. Dan komen we weer bij die yin/yang. Elk mens heeft een donker deel in zich. Alleen zijn we vaak zo bezig naar het zoeken van de lichte delen (pijnvrije stukken), dat we de donkere delen niet willen erkennen. Maar dat donkere deel hoort ook bij jou en mag je accepteren. Net als dat niemand perfect is en niemand bepaalde stukken wil accepteren bij zichzelf, werkt dit ook op gevoelsniveau. We kunnen wel altijd al die stukken proberen niet te voelen, maar het zal er uiteindelijk altijd uit willen komen. Dus als jij je eens rot voelt, laat dat gevoel dan ook toe en vecht er niet zo tegen. Dan heb je een rotdag. Nou en? Dan ben je verdrietig, nou en? Huil, voel je rot, geef jezelf en je lichaam de kans om die stukken te helen.
Je zal dan even door wat pijnstukken heen moeten, die misschien wel nog meer pijnstukken aan zal tikken, maar wees je ervan bewust dat als je hier doorheen gaat er ook veel meer ruimte komt voor geluk. Je gaat je lichter voelen en helderder in je hoofd, en daar ligt de uitdaging. Iedereen heeft pijn en iedereen heeft verdriet, maar het gaat om jouw proces en gun jezelf ook die liefde naar jezelf toe om dat verdriet te voelen. Waarom zo hard voor jezelf en altijd in strijd gaan met wat er zich op dat moment aandient qua rotgevoelens? Lief zijn voor jezelf is jezelf volledig te accepteren en ook die donkere stukken/gevoelens van jezelf aan te gaan, want dat is ook deel van jou. Je kan die stukken niet ontkennen of wegduwen, want ook dit ben jij. Het is helemaal niet lief voor jezelf dat als je die stukken blijft negeren, want je negeert in feite een deel van jou. Je blijft jezelf letterlijk negeren, waardoor de pijn alleen maar groter zal worden. Daarnaast zal de weg alleen maar zwaarder worden en je verdriet alleen maar groter. Sta jezelf gewoon eens toe om een potje flink te huilen als het moment zich daar aan dient of boos te worden als je het zo voelt, zonder in oordeel te gaan over jezelf. Dat je jezelf aanstelt of dat je gewoon door moet gaan..
Oefening baart kunst!
Jij zorgt zelf ervoor dat je veel meer lijdt, door het gevecht met jezelf aan te gaan en door jou donkere kant en rotgevoelens weg te duwen en niet te accepteren. Je maakt het voor jezelf alleen maar moeilijker door het continu uit de weg te gaan. Het is zo makkelijk om die gevoelens niet aan te gaan en als ze zich aandienen, ze uit de weg te gaan door gewoon weer afleiding te zoeken in van alles. Maar probeer eens te kijken en stil te staan als er een bepaald gevoel zich aandient. Probeer het gevoel gewoon eerst eens te voelen en erkennen dat het er is. Dus niet wegstoppen met eten, drinken, roken, vluchtgedrag of allerlei andere manieren. Het erkennen is al een eerste stap naar bewustzijn, en dan komt de rest later wel. Want als je het steeds meer gaat (h)erkennen, dan zal je steeds meer jezelf gaan begrijpen en zal het ook makkelijker zijn om die gevoelens toe te laten.
En hoe vaker je het doet, hoe makkelijker je jezelf straks ook kan helen. Want je laat het gevoel toe en je laat het er gewoon zijn. Het is weer net als de eerste keer fietsen, want hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het je af gaat. Oefening baart kunst! Dus geef je jezelf de kans om weer echt te voelen en jezelf op die stukken te laten helen? Daar waar het nodig is, door jezelf ook volledig te accepteren en je gevoelens toe te staan? Want hoe liever je voor jezelf wordt, hoe liever de buitenwereld voor jou wordt. Hoe meer jij van jezelf houdt, hoe meer de buitenwereld van jou gaat houden. Want zo werkt het in werkelijkheid toch? Van binnen naar buiten, en niet van buiten naar binnen ? Ik hoop dat ik hiermee een beetje geholpen heb inzichten te krijgen, die je kan toepassen om jezelf toe te staan en weer liefde en geluk voor jezelf terug te vinden op de juiste manier in alle liefde voor jezelf. Omdat je het waard bent!
Namaste