Ego dood

Momenteel ervaar ik wederom een ego dood en ga ik er behoorlijk doorheen. Daarbij komt dat er weer een donkere nacht van de ziel erbij aansluit, wat de nodige processen weer op gang brengt. Ik ervaar veel verdriet, frustratie, onmacht, angst en allerlei andere emoties, die al mijn schaduwkanten naar de oppervlakte brengen. Ik heb dit al vaker meegemaakt, maar toch voelt elke keer weer iets anders. Nu zit ik in een proces van loslaten, van een oude identiteit. Een rol die ik heel lang op mezelf heb genomen, maar die mij ook in de overleving heeft gebracht. De masculine energie van vechten en overleven, wat zo diep zit en zat wilt nu naar de oppervlakte komen om gezien te worden. Een tijdje geleden voelde ik al dat ik meer in mijn feminine energie wilde staan, niet wetende dat dit allerlei processen op gang zou brengen die al die donkere delen die er niet bij horen naar boven zou brengen. Hoe meer weerstand ik ervaar, hoe zwaarder het wordt. Dus word ik elke keer gedwongen om in overgave te gaan. Overgave is de vrouwelijke energie waar ik in mag stappen, maar ook de grootste uitdaging als je altijd vanuit de mannelijke energie heb gefunctioneerd.

Ik wil niet meer overleven, ik wil gewoon leven. Ik heb ook behoefte dat iemand een keer voor mij zorgt en dat ik het niet altijd alleen hoef te doen. Ik voel de pijn van het eeuwige strijden en altijd maar door moeten gaan, dat het mij letterlijk uitgeput heeft. De rouw die ik voel is ongekend, want ik dacht dat ik op de juiste weg zat. En nu als donderslag uit de heldere hemel zak ik letterlijk door mijn knieën. En er vliegen beelden voorbij van mij als klein kind waarin ik me niet gezien en gehoord voelde. Ik had een kruisje gehad of gevonden van een ketting, maar ik was niet gelovig. Ik weet nog dat ik huilde en smeekte om GOD met dat kruisje in mijn handen, dat ik uit deze situatie geholpen zou worden. Biddend tot god, terwijl ik niet eens wist of hij wel bestond en niet gelovig opgevoed ben. Die pijn die uit hopeloosheid ontstond voel ik nu weer. Ik voel me weer dat kleine kind dat om hulp riep, omdat ik het gewoon niet meer weet. 

Kindpijn

De pijn die ik toen voelde en nog een paar andere situaties van toen ik een kind was, komen de laatste tijd steeds naar boven. Als ik erover nadenk is daar mijn overleving ontstaan en heb vanaf dat punt gedacht dat dit het leven was. Dat ik altijd moest strijden om ergens te komen. En mijn vader zei ook letterlijk altijd; Zonder strijd geen overwinning! En dat ik in dit leven moest werken voor mij geluk, en dat het niet zomaar kwam aanwaaien. (allemaal inprentingen, overtuigingen die ik ook in mijn leven kreeg te horen) Laat ik even voorop stellen dat alles wat ik over mijn ouders en/of omgeving zeg, geen afwijzing naar hun is. Er bestaan geen perfecte ouders en ouders doen alles wat in hun macht is om het jou gelukkig te maken. Althans weet ik dat van de mijne. Al was het niet altijd de juiste manier voor mij, gezien ik zo gevoelig ben en zo makkelijke beïnvloedbaar was. Want mijn ouders waren altijd en zijn nog steeds mijn steun en toeverlaat. Altijd als ik ze nodig heb, zijn ze er voor mij en ze zoeken mij ook altijd overal op, waar ik ook ben of werk. Maar er zijn ook schaduwkanten die nu naar boven komen, en als ik er niet over praat of schrijf dan heelt het niet.

Ik weet nog wel dat ik heel jong al depressief was en niet begreep wat het was en waarom ik het was. Mijn leven was gekleurd door de ervaringen die ik op jonge leeftijd al had. En ongeacht mijn ouders dachten dat ik een gelukkig leven had, en dat ze mij alles gaven wat ik nodig had. (wat deels ook zo was) En toch was het tegendeel waar en was grotendeels van mijn jeugd gewoon niet leuk. Zo ervaarde ik het! Mijn leven was gekleurd door een lens die niemand begreep en daardoor werd ik ook niet begrepen. Ik heb toen ook altijd bewijsdrang gehad naar anderen en ook naar mezelf. Ik moest wat maken van mijn leven, ik moest me bewijzen. Ik moest van alles van mezelf, naast het pleasende gedrag wat ik al vertoonde. Ik was letterlijk alle ballen aan het hooghouden voor alles en iedereen, en ben mezelf vergeten in het hele proces. Want wat vind ik nou leuk? Wat wil ik nou doen? Waar word ik nou blij van? 

Keuzes

Ik heb mezelf zo vaak weggecijferd en te vaak naar de buitenwereld geluisterd naar wat ik wel of niet moest doen. Ik herinner me nog dat ik vroeger gek was op tekenen, zelfs zo erg dat ik naar de grafische school wilde. Maar toen ik dat wilde doen, zei mijn vader in zijn overtuiging (die nogal sterk waren, en ik nogal beïnvloedbaar) dat ik dat maar niet moest doen. Want daar was geen geld mee te verdienen. Ik was altijd als kind al heel creatief en vond het echt leuk om met creatieve dingen bezig te zijn. Op school stond er ook altijd in mijn rapport, Diana let nooit op in de klas. Maar wel als ze creatief bezig is, dan is ze volledig gefocust. Nadat mijn vader dat gezegd had, heb ik nooit meer getekend.

En toen ik dus naar de grafische school wilde en dit afgewezen werd, ging ik naar de modevakschool. Hier werd ik letterlijk weg gepest. Weten jullie nog dat ik verteld had dat ik grotendeels van mijn leven gepest werd? Nou op de hogere school, gebeurde dit namelijk ook. Het is alsof ik in een loop zat van pestgedrag. Dus continu werd afwijzing bij mij getriggerd. Daarna kwam ik op een detailhandel school. Hier kwam de rebel in mij naar boven, en ik zat meer in de coffeeshop te blowen en weekends drugs te gebruiken en naar feestjes te gaan, dan dat ik aanwezig was. Ik werd ook van school gestuurd, omdat ik zoveel gespijbeld had en het nooit allemaal kon inhalen. Mijn ouders zijn toen nog naar mijn school gekomen en wisten niet wat ze met mij aanmoesten. Gedwongen heb ik dan toch mijn diploma op een andere detailhandel school gehaald, maar doe vervolgens niks met dat diploma. 

Burn-out

Ook was er een moment in mijn leven waarin ik ook op een kruispunt stond en wederom een ego dood ervaarde. Ik zat thuis na een zware depressie, mijn relatie van 7 jaar was voorbij en ik had een zware tijd achter de rug. Toen was ik ook op zoek naar een nieuwe missie. En ik wilde toch heel graag in de styling van mode verder (creatief toch 😉 Maar ook dit werd afgewezen door mijn vader, want daar valt geen geld mee te verdienen.(allemaal wel uit goeie bedoeling hoor)  En ik luister natuurlijk (de eeuwige pleaser) en neem zijn advies aan om een middelmanagementcursus aan te schaffen. Ik heb de cursus aangeschaft en nooit aangeraakt.(weg investering) En dus viel ook die droom in duigen. Elke keer kwam ik weer op een punt waarop ik moest shiften in mijn leven en mezelf. En heb heel veel banen gehad en veel verschillende dingen gedaan. 

Ondernemer ben ik begonnen uit pure noodzaak! Ik zat in de sales waar ik 50 uur in de week werkte en totaal geen sociaal leven had. Dit uitte zich in 2 burn-outs. Waarom 2? Nou ik had de eerste en liet me wederom door mijn omgeving wijsmaken dat ik na 3 maanden wel weer kon werken, en was nog steeds de pleaser. Dus ik na 3 maanden weer aan het werk, en werd toen ook de beste verkoper van Nederland. Zo steek die maar in je zak….o ja, samen met mijn 2^de burn-out haha. Of ik zat nog in een burn-out en heb door mijn pleasend gedrag me eigen in een nog zwaardere burn-out gewerkt. Maar ik was wel de beste verkoper van Nederland hahaha (sarcastisch grapje hoor) Dat maakt dus geen moer uit, want dat is allemaal fakking ego natuurlijk. Ik had ergens iets te bewijzen…weet je nog wel? Dat afgewezen kind in mij 😉 Zo ver gaat die shit natuurlijk. 

Noodzaak

Maar toen kwam ik weer thuis te zitten en moest ik opnieuw mijn weg vinden. Dit keer ging ik ook weer van alles aan, maar ben ook een cursus massage en energiewerk gaan doen. Mensen zeiden dat ik helende handen had, en ik wilde het wel uitproberen en stilstaan was geen optie. Je moet immers wel doorgaan toch? (Mannelijke energie) Thuiszitten is geen optie en is voor zwakke mensen toch? Ook weer een overtuiging natuurlijk…

Goed zogezegd, zo gedaan. Ik ging de cursus aan en binnen datzelfde jaar (10 jaar geleden) ben ik mijn bedrijf begonnen. Ik wilde mezelf uit de ellende helpen waar ik in zat. Schuldhulp en bijstand etc. (dat verhaal vertel ik misschien wel een andere keer) Maar ik was in ieder geval in de mallemolen terecht gekomen, waar ik zo snel mogelijk ook uit wilde. 

Dus ik was mijn bedrijf opgestart en kon centjes bij verdienen, en mensen helpen helen. Schot voor open doel toch voor iemand die naar pleasend gedrag neigt en de wereld wil redden. Mede omdat ik de pijn van mensen herkende en ik wilde het lijden weghalen bij ze. Ik wilde dat niemand zou voelen wat ik voelde en gevoeld heb. Dus uit die pijn is mijn werk ontstaan. Ik werd er zelfs zo goed in, dat ik zoveel mensen naar een betere versie van zichzelf hielp. Alleen ik bleef iedere keer weer achter. Ik kon teren op het feit dat mensen beter werden en weer met een goed gevoel de deur uitgingen. Maar mijn vaatje werd er alleen maar leger op. Ik gaf en geef mijn energie letterlijk weg, om maar een ander een beter gevoel te geven. In het begin van dit werk werd ik zelfs regelmatig ziek na het behandelen. Nu als ik sessies geef, proces ik de dag erna alleen nog. Dat zien de meeste mensen niet eens, wat er achteraf gebeurt en wat voor weerslag het kan hebben op mijn systeem.

Ja ik heb dit gekozen en zou dit nog steeds kiezen, want ik heb er mooie dingen van geleerd en mooie mensen ontmoet. Ook heb ik mezelf grotendeels geheeld, en denk ik ook dat het leven zo moest lopen. Maar de schaduwkant ervan heb ik totaal genegeerd, gezien nu alles aan het licht komt. En ik zag het als mijn missie om mensen te helpen, maar ik ben in dit proces vergeten mezelf voorop te zetten. Ik wist ook niet hoe dat moest, want ik functioneer al zolang op deze pleasende energie. Deze energie van pure overleving, waardoor ik ben vergeten hoe ik werkelijk moet leven. Natuurlijk pak ik wel mooie momenten uit het leven, maar in de essentie weet ik dat het leven veel meer kan betekenen voor mij. Als ik mijn geluk maar volg. Maar wat is mijn geluk dan? Waar word ik blij van en geeft mij dat overvloedige leven, waarin ik in alignement ben met mezelf? Nou dat punt ben ik nu weer gekomen. Ik ben weer tegen die bewuste muur aangelopen en ervaar daarom ook weer een egodood. Ook dit masker mag afvallen en ik mag weer in overgave gaan. Ik hoef geen controle te houden, maar ik mag weer leren spelen. 

Spelen

Spelen met het leven en daarnaast ook blijven onderzoeken waar ik blij van word. Waar mijn energie van gaat stromen, zonder dat ik naar iemand luister die zegt wat ik wel of niet moet doen. Niks ten nadele van de mensen die mij zo beinvloed hadden hoor, want iedereen functioneert vanuit zijn level van bewustzijn. Alleen wil ik wel mijn kant van het verhaal vertellen. Ergens heb ik mijn werk ook lang volgehouden, omdat ik wilde bewijzen aan mijn omgeving dat ik het kon.Maar ik heb ook supermooie momenten beleefd en ben onwijs gegroeid daardoor. Ik weet nog wel dat mijn vader niet geloofde in het werk wat ik deed, en daarom was ik juist vastberaden om het tegendeel te bewijzen. Mede omdat hij vroeger ook niet geloofde in de keuzes die ik maakte, was het nu vooral een goeie drijfveer geworden. Nu voelt het ergens of ik gefaald heb, en ik heb altijd al faalangsten gehad. Dus het is dan een selffulfilling prophecy geworden.

Vroeger had ik meer angsten als nu. Maar nu zegt alles in mijn systeem dat ik de handdoek in de ring mag gooien. Ik hoef niks meer te bewijzen, ik mag gewoon zijn. Ik mag genieten en ik hoef niet meer in te tappen op die tijdlijn van trauma’s en pijn, wat dus ook lijden is. Want het leven is ook luchtig en plezier maken en doen waar je blij van wordt. Het zal nog even een weg moeten vinden en wat voeten in de aarde moeten krijgen. Maar de eerste stap is gezet. Ik laat de oude rollen en verhalen los en ik creëer mijn leven nu zoals ik dat wil.  Stapje voor stapje. En het voelt alsof ik letterlijk een reset heb gehad, waarin ik nu weer in de kinderschoenen sta. Ik mag mijn leven inkleuren zoals ik het verlang, wens en wil. Nu is het mijn tijd!

Namaste