De laatste tijd mag ik steeds meer vertragen en verzachten. Ik zit nu een weekje thuis en heb de nodig rust genomen, nadat mijn enkelband gescheurd is. Het verhaal erachter vertel ik nu.
Ik zat op een zelfverdediging cursus, om beter mijn grenzen te leren aangeven. En dat is zeker gebeurd, gezien ik in mijn real life nu echt beter aanvoel wanneer iets niet goed voelt en ik daarin mijn grenzen mag afbakenen. Dus in die zin heeft het zeker zijn vruchten afgeworpen. Ik heb mijn grenzen aangegeven aan mijn familie, omdat ze continu in strijd gaan, met zichzelf, de mensen om hun heen en dus ook met mij. Ze hebben die strijd in hunzelf, en ik heb daar zeker compassie voor. Gezien ik hun verleden ook ken, maar ik besefte dat ik veel van hun strijd ook aan het overnemen en voeren was. Elke keer trokken ze mij mee in hun drama’s en pijn en ik als hooggevoelige nam alles op mij, dit meedragen deed ik al van jongs af aan.
Als Healer transmuteer ik veel energie, maar dit proces ging ten koste van mijn leven en mijn werk en dan is het alles behalve gezond. Kijk er komt een moment dat mensen zelf verantwoordelijkheid moeten nemen over hun eigen pijn, en deze niet meer projecteren op anderen. En het is aan de gevoelige onder ons nodig om daarin ook de grens aan te geven, anders houd je het in stand. Hierdoor kan niemand helen, en draag je continu de karma van een ander. Dus ik heb een keuze gemaakt voor mezelf en ben eruit gestapt, uit de strijd, pijn en verdriet van een ander.
Tijdens de laatste les (Krav Maga/zelfverdediging) die ik vorige week had, moesten we nog wat aanval en beschermingstechnieken doornemen, voordat we in de ring gingen. Tijdens deze oefening viel ik heel ongelukkig over een bokszak en draaide mijn rechtervoet naar binnen en die zei knak. Extreme pijn kwam los en ik had dit gevoel nog nooit gehad. Ze wilde mij laten zitten, maar ik kon echt even niet overeind komen zoveel pijn had ik. Er ging van alles door mijn hoofd en ik voelde me gelijk gefaald. Dit is nog een oude programmering die in mijn systeem zit, en af en toe de kop op steekt. Ook mede door mij opvoeding, waarin ik altijd kreeg te horen dat ik door moet gaan en niet moet aanstellen. Na een tijdje kon ik aan de kant zitten met een icepack, en toen de adrenaline uitgewerkt was, begon de pijn weer omhoog te komen. Ik kon niet lopen en vroeg pct voor de pijn.
Daarna kon ik de les alleen maar bijwonen vanaf de zijkant en mijn ego baalde, gezien het ook de laatste les was. Niet wetende welke lessen er allemaal in verscholen zaten, maar dat vertel ik zo. Toen kwam het laatste onderdeel, waarin de deelnemers in een ring gemaakt van bokszakken moesten komen te staan. In de ring gingen 3 aanvallers staan. Je moest dus letterlijk het gevecht aangaan en alles wat je geleerd had ook toepassen, om te vluchten, verdedigen en vooral vechten.
Ik zat nog steeds te balen aan de zijkant, want het voelde als falen, een gemiste kans en dat ik het niet af kon maken. (Dit was overigens nog steeds mijn ego in overleving)
Ik heb tijdens de ‘gevechten’ de hele tijd moeten boeren, zoveel energie release kwam er vrij.(boeren en gapen is een release van energie) En sommige vrouwen die uit de ring kwamen, kwamen verslagen eruit, sommige huilend, sommige gesterkt. Het was inspirerend en emotioneel tegelijk. Aan het einde werd er een certificaat die uitgedeeld werd, ook voor mij. Ik liep mank en half hinkend naar degene die het uitdeelde en ik voelde schaamte, want ik had het voor mij gevoel niet afgemaakt. Er kwamen in die korte periode veel donkere delen naar boven. Vervolgens ging ik met een hangend hoofd en beetje koppig naar huis. Eigenwijs als ik was ging ik niet naar eerste hulp en/of huisartsenpost en wilde ik zelf naar huis rijden. Door die pct was het enigszins draagbaar en ik moest maar een klein stukje rijden…wat ik eigenwijs, maar wel voorzichtig deed.
Die nacht ben ik kapot gegaan van de pijn en de dag erna ook, waardoor er ook intense verdriet vrijkwam. Verdriet van wat er afgelopen tijd gaande was in mijn leven, maar ook vanwege het loslaten van bepaalde mensen en processen en overtuigingen..en vooral mijn oude ik. Ik zat nog diep in rouw van alles en het was alsof er nog een lading van dieper omhoog mocht komen om gezien en geheeld te worden. En natuurlijk de pijn niet te vergeten, want dit was ook niet normaal.
Waar ik in 2021 een acute hernia had, en 3 dagen zonder hulp op de bank had gelegen met de pijn. Durfde ik nu wel hulp te vragen. Ik had dit nooit geleerd, want ik had geleerd dat ik hard moest zijn. Niet aanstellen en doorgaan…
Ik had geleerd dat de wereld hard is en ik zelf verantwoordelijk moet zijn voor alles. Dit had ik zo serieus genomen, dat ik niet eens wist hoe ik hulp moest vragen. Ik ben toen ook door heel veel processen gegaan, waarbij ik echt extreem veel pijn en verdriet heb ervaren. Deze pijn en verdriet zorgde ervoor dat ik moeilijk in overgave kon gaan.
Dit keer was het anders met mijn voet en ik heb heel veel mensen in de paniek waarin ik was gebeld en gevraagd om hulp. Gelukkig kon een vriend van mij helpen en die was naar mij toegekomen om mij naar de dokter te brengen en krukken op te halen. Ik stond er dit keer niet alleen voor, omdat ik durfde uit te rijken. En het blijft nog steeds moeilijk hoor, want het gaat er natuurlijk ook om dat je kwetsbaar moet zijn. Iets wat ik juist heb moeten afleren…
Kwetsbaarheid is kracht, dat besef ik nu maar al te goed. Maar ik besef ook hoe moeilijk dit is. Nu zit ik een week thuis en heb echt de rust en ruimte genomen. Ik ben echt in die vertraging gegaan, meer dan de vorige keer met mijn hernia en ik merk veel meer verzachting in mijn systeem. Ik merk dat de vertraging mij meer goed heeft gedaan, ondanks mijn hoofd er nog weleens wat van vind. Dit blijft een spel tussen hoofd en lijf. Maar dit gebeuren heeft er ook voor gezorgd dat ik meer in mijn lijf ben gekomen en daardoor ook meer naar mijn lijf weet te luisteren.
Nu zijn de dagen erna veel inzichten binnen gekomen door mezelf en doordat ik in gesprek ben gaan met de mensen om mij heen. Want wat is er letterlijk gebeurd?
Kijk je krijgt altijd waar je voor kiest, en soms gebeurd dat op de meest kromme manier. Mijn lichaam die een hoger bewustzijn heeft, heeft mij namelijk geremd om die ring in te stappen en het gevecht aan te gaan. Want ik had sinds pas toch besloten dat ik niet meer voor die conflict energie kies in mijn leven? Dus ik wordt letterlijk behoed om die ring in te stappen om die conflict energie weer in te gaan..het gevecht aan te gaan. Want dit zou aan het universum laten zien, dat ik toch elke keer weer voor conflict kies. Iets wat mij in die overleving houd en waardoor mijn beschermingsmechanisme aan blijft staan. Ik had daar mijn grenzen al in aangegeven en wilde meer luchtigheid, lichtheid, flow en zachtheid. Dus dit werd letterlijk terug gespiegeld in die ene avond. En nu zullen sommige wel denken dat dit wel een hele kromme manier is om mij tegen te houden en sommige geloven niet dat het zo werkt. Maar er zijn de dagen daarna zoveel meer inzichten binnen gekomen, die ik anders niet had gehad en waar ik heel dankbaar voor ben.
Ook voel ik nu dat de hernia en gescheurde enkelband ook een functie had om mijn lichaam/mijn systeem een herstructurering te geven. Eentje die mij letterlijk meer ruimte in mijn lijf heeft gegeven. Gezien alles aan de rechterkant van mijn lijf was, wat ook de mannelijke kant is en waar ik in vast zat. De mannelijke kant staat voor ratio, daadkracht, verantwoordelijkheid, ‘aan’ staan, discipline, doelgericht, agressie, geven en creëren. Ik ben namelijk al een tijd bezig om meer in mijn vrouwelijke energie te komen, en meer die verzachting op te zoeken door dansen, de flow van het leven volgen, voelen, overgave en ontvangen. En nu is dat letterlijk gebeurd! Ik ben afgeremd en gedwongen in vertraging gezet, wat letterlijk voor meer ruimte zorgde. Ik heb meer ruimte in mijn leven, maar ook in mijn lijf. En gezien ik ook meer mijn ruimte aan het innemen ben, en me eigen niet meer kleiner wil laten maken, sluit dit precies aan op mijn proces. En ik voel ergens een enorme dankbaarheid en berusting in alles. Ik zie het grotere plaatje meer en voel aan alles dat mijn systeem hier anders uit zal komen.
Elke keer als ik zoiets heftigs meemaak, merk ik ook dat ik groei in bewustzijn en kracht. Kan het niet zo goed uitleggen, maar het voelt heel bevrijdend ook. Dus wil ik de mensen inspireren om van elk nadeel ook het voordeel te zien. Want die is er echt, als je goed kijkt. Het universum zit zo intelligent in elkaar, als je er maar op durft te vertrouwen. Dingen in jouw leven gebeuren niet voor niets en je groeit er altijd door. Alleen zijn wij als mensen vaak geneigd om er wat van te vinden, althans jouw ego en overtuigingen doen dat vaak.
Maar ga eens vaker zien dat het leven voor je werkt en niet tegen jou. Al zie je de lessen nu nog niet, ze gaan een keer binnen komen bij je. En dan zie je dat alles al precies geregeld is vanuit het universum en vanuit jouw hogere zelf, zoals het moet zijn. Het gaat om vertrouwen en overgave. En durf jij weer in dat vertrouwen te stappen? De controle los te laten, en in totale overgave te gaan. Alles op je af te laten komen, en zien wat het leven voor jou in petto heeft, zonder het te willen sturen? Het leven is prachtig als je het wilt zien. Maar het vraagt ook om jouw kwetsbaarheid, zachtheid, vertraging en dat je vanuit zelfliefde ook los durft te laten.
Echt dit zijn de meest waardevolle lessen, als je het wilt zien en aan durft te kijken. Ik wens jullie allemaal een mooi leven toe, waarin je in die zachtheid naar jezelf en de wereld kan blijven kijken. Het heeft zoveel mooie leermomenten, die jou weer terug brengen naar jouw ware zelf! Vertrouw daar maar op..
Namaste Diana