De titel zelf is al heftig, laat staan dat je in de schoenen staat van iemand die zelfmoord wilt plegen. Ik heb in deze schoenen gestaan en met momenten voel ik nog steeds die gevoelens en gedachten opkomen als het leven volledig in duigen ‘lijkt’ te vallen. Diep in ons zitten deze donkere delen in ons weg gestopt, en kan met momenten nog de kop opsteken. Dit gebeurt vooral als je veel trauma’s meemaakt of meegemaakt heb. En ergens niet alle emoties die erbij komen, heb kunnen verwerken. De intensiteit van een trauma kan een behoorlijke weerslag hebben op jouw leven, en kan nog de nodige nasleep hebben in jouw verdere volwassen leven.
Ik heb genoeg trauma’s in mijn leven meegemaakt, die soms nog de kop op steken. Het varieert van kleine tot hele grote trauma’s. Zelfmoord willen plegen is daar eentje van. Een heleboel mensen die nog nooit zelfmoord hebben willen plegen of deze gedachtegang nooit hebben gehad, zullen maar moeilijk begrijpen waar jij doorheen gaat. En wat jou er toe doet zetten deze gedachten te hebben, dan wel een poging tot te doen. Het zou makkelijker zijn als meer mensen weten en begrijpen waar je doorheen gaat, want daarmee zou je zomaar een leven kunnen redden.. Ergens ligt er nog een groot taboe op het hele zelfmoord willen plegen, omdat mensen het vaak eng vinden, niet snappen of niet bij dat stuk compassie kunnen komen. Daarom ook dit blog!
De wil om het leven los te laten
De stappen voordat je zelfmoord wilt plegen gaat langzaam en er is een proces wat daaraan vooraf gaat. Maar desalniettemin zal iedereen zijn of haar eigen ervaring hebben. Ik schrijf hierover vanuit mijn perspectief, omdat het een onderwerp is wat vaker ter sprake mag komen. En een onderwerp is wat zoveel vermeden wordt uit angst, maar iets is wat wel een thema is van het leven. Zeker de laatste tijd wanneer een heleboel mensen het leven meer uitzichtloos vinden. Bij mij is het een opbouw geweest aan trauma’s die ik meegemaakt heb in mijn leven. Van vroeger gepest worden tot aan latere leeftijd, niet geaccepteerd en/of begrepen door mijn omgeving. Dit betreft dus ook familie.
Ik was nogal een vreemde eend in de bijt, door mijn gevoeligheid en ik kreeg altijd te horen dat ik niet zo gevoelig moest zijn. Dat de wereld hard is, en ik ook hard moest zijn omdat ik het anders niet zou redden in de wereld. Dit is allemaal uit goede bedoelingen gezegd, en om mij te beschermen. Maar het is wel iemand anders zijn of haar realiteit die bij mij als kind waarheid werd gemaakt. Ik was vroeger als klein kind altijd het zonnetje in huis, maar hoe meer ik in het systeem terecht kwam en overtuigingen van de mensen om mij heen, hoe meer ik verwijderde van mijn ware zelf. Plus de trauma’s en drama’s die ik in mijn leven meemaakte, wat hierin een opbouw creëerde. Dit gaat onbewust en sluipt erin als een moordenaar.
Ik weet nog dat ik al heel vroeg als kind depressief was en niet begreep waarom ik zo ongelukkig was. En ik ben op dit stuk nooit echt goed begeleid, want het kwam de jaren erna steeds maar terug. Elke keer had ik het gevoel om maar te moeten blijven lachen om de buitenwereld blij te houden, terwijl ik diep van binnen dood ging. Ik kreeg steeds minder zin om te leven, en begon al jong met zelfdestructief gedrag. Dit werd een vicieuze cirkel, die de jaren erna groter werd. Het ging van boulimia omdat ik een diepe haat naar mezelf had, tot verslaving aan afslankpillen, omdat ik dacht en ook door mijn omgeving te horen kreeg dat ik niet genoeg was. Daarna ben ik drugs gaan gebruiken, in kleine en hele grote mate…om de realiteit maar te ontvluchten.
Masker
Ik heb jarenlang een masker op moeten houden en mezelf aan zitten passen aan het systeem en de mensen en familie om me heen, met hun verwachtingen. Hierdoor speelde ik continu een rol en verloochende ik mezelf. Dit was een overlevingsmechanisme geworden en werd op den duur ook een gewoonte. Ik vertel nu maar een klein deel van mijn trauma’s, maar om even inzicht te geven wat iemand ergens toe zet, laat ik een deel van mijn weg zien. Als je jarenlang een masker op hebt, en jezelf alleen maar aan de buitenwereld wilt bewijzen, ga je er op den duur ten onder. Dit is een sluipmoordenaar, en je hebt het niet eens in de gaten.
Jarenlange verslaving van feesten, drank en drugsgebruik hielpen natuurlijk ook niet en zorgde er alleen maar voor dat ik vluchtte voor al mijn gevoelens en gedrag. Ik was mijn ware zelf volledig kwijt en wist op dat punt ook niet meer wie ik werkelijk was of wilde zijn. Vervolgens ben ik ook door wat relatiebreuken gegaan, die mij alleen maar verder in een depressie duwde. Ik wist niet hoe ik met bepaalde gevoelens moest omgaan, en ik werd overladen met emoties. Tot ik op een punt kwam dat ik niet meer kon. Ik stond onder de douche met een mes in mijn hand, en was er eigenlijk wel helemaal klaar mee. Ik snap dat dit heftig leesvoer is, maar wat ik al zei is dat er meer bewustzijn mag komen op dit stuk.
Gedachtes namen mijn realiteit over
In die periode zag ik alles heel zwart en zag ik nergens een lichtpunt. Al zou ik het gewild hebben, het was er gewoon niet. Ik weet nog dat het zomer was en de zon scheen volop, maar mijn realiteit was op dat moment zo anders en donker, dat niks mij wat anders kon doen overtuigen. Toen ik op dat moment in mijn leven zat, zat ik vooral in mijn hoofd. Ik dacht ook alleen maar dat de wereld beter af zou zijn zonder mij, en dat ik mensen zelfs een plezier zou doen als ik een einde aan mijn leven zou maken. Deze gedachtegang zal niet voor iedereen te begrijpen zijn, en ook dat is oké. Het was op dat moment mijn realiteit en ik zag gewoon geen andere uitweg meer. Gedachten kunnen je leven kleuren of volledig uitvagen.
Ik was volledig lamgeslagen door het allesoverheersende gevoel dat ik niets waard was en dat mijn leven hier op aarde gewoon geen nut had. Ik zag ook geen uitweg meer in de problemen waar ik tegenaan liep en alles was gewoon te veel. En toch was er iets wat sterker was dan ikzelf die dag dat ik onder de douche stond met dat mes in mijn handen en probeerde met de mes mijn polsen door te snijden. De pijn van het mes in mijn huid maakte iets los bij mij, en ergens werd ik tegengehouden. Ik heb zoveel gehuild die dag en besefte dat ik hulp nodig had. Ik ben naar de dokter gegaan en die heeft mij aan de medicijnen gebracht. Dit waren zware antidepressiva, en deze pillen maakte van mij een werkelijke kasplantje.
Al mijn gedachten waren weg, maar ook al mijn gevoel. Alles werd onderdrukt en ik kon niet meer huilen of lachen, en liep als een ware zombie door het leven. Lieve mensen, uit mijn ervaring weet ik dat medicijnen NIET helpen. Misschien tijdelijk, want ik wilde daarna geen zelfmoord meer plegen. Maar wat ik destijds echt nodig had was gewoon goeie hulp van iemand die mij begreep en mij kon vertellen waar ik doorheen ging en waar ik mijn gevoel en gedachten mee kon delen. Niet een psycholoog of psychiater die vanuit een boekje werkt. Althans werkte dat voor mij niet.
Weg naar herstel
Ik heb dagen op bed gelegen en kwam er alleen maar uit als ik moest eten, drinken of naar de toilet moest. Af en toe had ik een gesprek, die mijn inziens mij niet verder hielp. Maar ik moest door die maanden dat ik zwaar depressief was, ook zelf door mijn eigen processen heen. Hier ging ik ook op onderzoek naar mezelf en zocht ik antwoorden en begrip door boeken te lezen en informatie op te zoeken op het internet. In deze tijd hebben heel veel vrienden mij laten vallen en stond ik er alleen voor. Dit gebeurt er als mensen je dus niet begrijpen. Dit is een heel pijnlijk proces, want juist in deze tijden is het heel belangrijk om mensen om je heen te hebben. Maar de medicijnen begonnen op een gegeven moment ook niet meer te werken, want ik voelde dat ik een soort storing in mijn hoofd kreeg. Mijn hoofd stootte het af en ik voelde sterk dat ik moest stoppen. Ik heb dit buiten het advies van de dokter om gedaan, want volgens hem mocht ik er niet zomaar af.
Ik heb dit wel af zitten bouwen. Maar wat dit hele proces wel op gang bracht, is dat mijn beerput aan emoties omhoog kwam. Alle emoties en gevoelens die al die tijd onderdrukt werden door de medicatie, kwamen nu omhoog. En geloof me dat dit geen pretje is. Want je weet niet wat je met al deze emoties en gevoelens die je al de tijd heb lopen onderdrukken aan moet. En je valt voor jouw gevoel weer terug en dieper in een dal. Dit zijn behoorlijk cruciale momenten, waarin het belangrijk is dat je heel goed om leert gaan met je gevoelens en emoties en erover moet praten. Ik heb het meeste werk uiteindelijk zelf gedaan en heb mezelf uit alle shit geholpen. En dit was misschien wel de zwaarste weg die ik heb moeten bewandelen. Ook de angst die de jaren erna kwam om weer terug te vallen naar dat donkere gat, waar je eigenlijk nooit meer naartoe terug wilt was altijd aanwezig. Die angst heeft nog jaren geduurd, voordat ik dat overwonnen had.
Terugkijkend
Terugkijkend op mijn pad weet ik dat ik dit proces mee heb moeten maken. Iets wat zo zwaar was en zo diep ging heeft mij de kennis gegeven die ik nu heb om mensen verder te kunnen helpen. Als ik toen de juiste hulp had gekregen, had ik misschien niet zo lang in gevecht hoeven gaan. Dan wist ik dat het oké was om deze gevoelens te hebben, waar ik tegen aan het vechten was. Zeker in een wereld waarin sombere gevoelens niet of amper toegestaan zijn. Dat ik iemand nodig had die met mij er echt over kon praten, uit eigen ervaring. Zodat ik mezelf niet zo gek, vreemd en overbodig voelde. Ik voelde me alles behalve normaal, en ik wilde zo graag normaal zijn en voelen. Maar besefte toen niet dat ook deze gevoelens en emoties bij het leven horen. Als ik ze maar niet zo lang had tegen zitten werken en in gevecht was gegaan, wat alles alleen maar groter maakte. Als ik mezelf maar niet beter voor had gedaan en altijd maar zeggen dat het goed gaat, terwijl het niet goed ging met mij.
Maar omdat er zo een taboe zit op ‘slechte’ gevoelens en emoties en we in dit systeem zo in een keurslijf gezet worden, ik ergens bang was mijn ware zelf te laten zien. Want ik mocht niet gevoelig zijn in deze maatschappij toch? Ik moest hard zijn en doorzetten en niet zeuren, want dit is de werkelijkheid waar ik in leef. Mijn emoties en gevoelens hadden toen niet de ruimte om er gewoon te zijn en ik moest me niet aanstellen dat ik gepest werd. Maar pesten heeft meer effect op mensen dan de meeste mensen door hebben. Alles wat je tegen een kind zegt, gaat door een filter heen. En het kind geloofd de ouder, zonder een eigen mening te hebben. Want een ouder heeft in zijn of haar ogen altijd gelijk.
Wees en blijf bewust
Wat ik met dit blog aan het licht wil brengen, nu ik na al die jaren eindelijk erover durf te praten. Is dat het belangrijk is als ouder om op te letten wat je tegen je kinderen zegt en of je kinderen op school gepest worden. Ook is het belangrijk voor iedereen om altijd over je gevoelens te praten, maak er tijd en ruimte voor. Dit geldt voor vrienden en familie. Accepteer elkaar zoals je bent, en ga elkaar niet willen veranderen. Waardoor de gevoeligen onder ons, zich genoodzaakt voelen zich te moeten aanpassen. Probeer alles uit te spreken wat je dwars zit! Goede en slechte gevoelens, want anders blijft het een etterende wond die niet heelt. Zeker in deze tijd waarin veel emoties de kop op steken en wij collectief door een ‘dark night of the soul’ heengaan, is het belangrijk er voor elkaar te zijn.
Zeker voor kinderen, omdat kinderen extra gevoelig zijn voor energieën en daardoor ook oppikken wat er in de wereld gebeurd. Probeer geen angst te zaaien bij kinderen en probeer je verstand en intuïtie te gebruiken. Angst is een slechte raadgever, en daarmee geef jij je kinderen ook een imprint mee die hun gevoelens alleen maar erger maken. Zeker als er niet of nooit over gepraat wordt. Probeer je kinderen te gerust te stellen, en besef dat er altijd een uitweg is. Zelfs ik heb mijn uitweg gevonden. Er zijn steeds meer mensen die collectief ook zelfmoord willen plegen op dit moment, omdat ze geen uitweg zien. Mensen die stil zijn en er nooit over praten of mensen die altijd doen alsof alles oké is en een ‘lachende’ masker ophouden.
Blijf bewust en blijf vragen naar hoe het echt gaat aan elkaar. In deze tijden kunnen we er alleen maar voor elkaar zijn, dus laat de politieke agenda niet jouw leven bepalen. De politiek speelt zijn eigen spelletje en probeert zoveel mogelijk mensen te trekken in die verdeeldheid, terwijl wij elkaar nu allemaal zo hard nodig hebben. Wij kunnen het alleen samen doen, als we die bereidheid ook willen tonen. Heb compassie en begrip voor elkaar, want uiteindelijk veranderen van de wereld begint eerst bij jezelf. Dus ben jij bereid om je ego en overtuigingen aan de kant te zetten, en voor meer verbondenheid te kiezen? Ben jij bereid om mensen om je heen aan te horen, als ze het allemaal even niet meer zien zitten? Want het kan zomaar zijn dat jij een wereld van verschil maakt voor die ene persoon, zonder dat je het doorhebt.
Voor de mensen die deze gedachten hebben en of op het punt staan om het te willen doen wil ik zeggen, dat je er echt over moet en mag praten. Ook over de sombere gedachten. Ga naar buiten en de natuur in, breng je lichaam in beweging door sporten of yoga en kijk of je iets kan doen waardoor de energie weer gaat stromen. Want al die opgebouwde energie die vastzit in jouw systeem, mag weer in beweging komen. Eet gezond en probeer suikers te vermijden, want die versterken gevoelens alleen maar. Ruim je huis op, want een opgeruimd huis brengt een helder hoofd. Ga van je afschrijven en zoek enig structuur en routine in je leven. Al is het maar 1x per dag naar buiten gaan. Kijk waar je blij van werd of wordt en ga dat doen. En probeer toch met mensen af te spreken, al is het maar een half uur. Want contact met mensen is heel belangrijk in dit proces. En je mag mij altijd een bericht sturen als je hulp nodig hebt, want ik weet waar je doorheen gaat en je staat er nooit alleen voor. Soms lijkt een situatie zo uitzichtloos dat je het grotere plaatje niet ziet, wellicht kan ik jou helpen om dat meer helder te krijgen.
Namaste